 |
Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το «γιατί»
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ’ τα χείλια τα σφιγμένα
Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει
Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»
Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το «σ’ αγαπώ»
το λέω ακόμα...
Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε
τα όνειρά μας τα κλεμμένα
Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε
το λεν’ τα μάτια τα κλαμένα
|  |
Tекст: Eleni Zioya
Mузика: Adonis Mitzelos
Прва представа: Yiannis Kotsiras
Само тишина,
ето, шта нам је остало,
кад је све друго изгубљено.
И ово „зашто“
што је остало негде
иза стегнутих усана.
Штета што је касно и што нисмо успели
да се још једном загрлимо и кажемо „извини“.
Штета што је касно и што нисмо схватили
како се велика љубав завршава.
Ништа. Остали смо без гласа.
Немам шта да ти кажем
данас, кад тело опет постаје прах,
данас, кад се и даље питам „зашто“.
Коју реч да ти кажем?
Не проналазим је,
јер и даље изговарам
„волим те“...
Предаћемо се подигнутих руку.
Снови су нам украдени.
И ако срце жели да се покајемо,
то се види у уплаканим очима.
| |
