 |
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Δέσποινα Ολυμπίου
Φεύγω, βαδίζω στο κενό,
το τέλος μας να δώ έτσι αποφεύγω..
Φεύγω, σε σκέπασα ζεστά,
σε φίλησα γλυκά,
το χάδι στο κορμί πόσο κρατά;
Σ’ αγαπώ μα δε φτάνει αυτό,
ένα σώμα δεν είναι αρκετό,
κάθε βράδυ πεθαίνω για δυο κι εσύ για κανέναν..
Σ’ αγαπώ, μα δε φτάνει αυτό,
απ’ το φως δεν μπορώ να κρυφτώ,
τώρα πρέπει να μάθω να ζω μονάχα για μένα, μονάχα για μένα..
Φεύγω, χιλιάδες δειλινά
στα μάτια μου μπροστά μα εγώ ξεφεύγω
Φεύγω και ας τρέχει ζωντανή στη μνήμη μου η στιγμή
εμείς οι δυο αγκαλιά πάνω στη γη...
Σ’ αγαπώ μα δε φτάνει αυτό,
ένα σώμα δεν είναι αρκετό,
κάθε βράδυ πεθαίνω για δυο κι εσύ για κανέναν..
Σ’ αγαπώ, μα δε φτάνει αυτό,
απ’ το φως δεν μπορώ να κρυφτώ,
τώρα πρέπει να μάθω να ζω μονάχα για μένα, μονάχα για μένα..
|  |
Tекст: Nikos Moraitis
Mузика: Mihalis Hatziyiannis
Прва представа: Despoina Olybiou
Одлазим, у празнини корачам,
тако избегавам да видим наш крај...
Одлазим, топло сам те ушушкала,
слатко те пољубила.
Колико траје додир на телу?
Волим те, али то није довољно,
није довољно само тело,
сваке вечери умирем за обоје, а ти ни за кога...
Волим те, али то није довољно,
не могу побећи од светлости,
сада треба да научим да живим само за себе, само за себе...
Одлазим, хиљаде сумрака
ми је пред очима, али одлазим.
Одлазим и нека се у мом сећању врти јасно онај тренутак
кад смо нас двоје били загрљени на земљи...
Волим те, али то није довољно,
није довољно само тело,
сваке вечери умирем за обоје, а ти ни за кога...
Волим те, али то није довољно,
не могу побећи од светлости,
сада треба да научим да живим само за себе, само за себе...
| |
