 |
Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Δέσποινα Ολυμπίου
Στον καθρέφτη κοιτάς δε σε αναγνωρίζεις
τίποτα από παλιά τώρα πια δε θυμίζεις
Έχεις τόσα κενά κι όλο μέσα τους πέφτεις
κι έχεις γύρω σου αυτούς μόνο αυτούς που αντέχεις
Την ψυχή σου πουλάς αλλά ποιος αγοράζει
μες το ψέμα σου ζεις μα η αλήθεια φωνάζει
κι αν σε τρομάζει κανέναν δε νοιάζει
πάλι χώρια κι εμείς
πάλι χώρια βραδιάζει
Και εμένα πουλάς δε γλιτώνω το ξέρω
να σ’αγγίξω όμως πώς και να σε συνεφέρω
Στα ασήμαντα πας σημασία να έχεις
επιφάνεια πια και δημόσιες σχέσεις
Μες το χαμό τι ήμουν κι εγώ
όνειρο που πάει και χάνεται
μες τη ζωή την τόση σιωπή
που πάει η αγάπη και χάνεται
|  |
Tекст: Eleana Vrahali
Mузика: Mihalis Hatziyiannis
Прва представа: Despoina Olybiou
Gledaš se u ogledalo, ne prepoznaješ sebe
ne ličiš ni malo na ono što si bio pre
pun si praznina, i stalno u njih upadaš
a oko tebe su oni, samo oni, koje možeš da podneseš
Prodaješ svoju dušu, ali ko bi da je kupi
u laži živiš, a istina vrišti
i ako te plaši, nikog to ne zanima
a nas dvoje smo opet razdvojeni
opet razdvojeni dok pada mrak
I mene prodaješ, nema mi spasa, znam
i da te dodirnem ne mogu da te osvestim
beznačajnim stvarima pridaješ značaja
onome što je spolja, i društvenim odnosima
U celom tom haosu, šta sam i ja bila
samo san koji izmiče, gasi se
u takvu tišinu života
uputila se ljubav, i nestaje..
| |
