 |
Στίχοι: Ιωάννα Αντωνοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Ρόκκος
Πάνω στον τοίχο μια παλιά μου ζωγραφιά
που δεν κατάφερα ποτέ να την τελειώσω
πέρασαν χρόνια δε θυμάμαι τώρα πια
τι χρώμα είχε η αγκαλιά που ήθελα τόσο
πέρασαν χρόνια δε θυμάμαι τώρα πια
τι χρώμα είχε η αγκαλιά που ήθελα τόσο
Βαρύς χειμώνας μα εγώ θα καρτερώ
να ξανανθίσουν της αγάπης μου οι κήποι
θα την γυρεύω σαν το χώμα το νερό
σαν φυλαχτό που το’χω χάσει θα μου λείπει
Πάνω στον τοίχο μια ανάμνηση μισή
γίνεται απρόσωπη σκιά όταν νυχτώνει
ο κόσμος πέλαγο κι αυτή ένα νησί
γι’αυτούς που διάλεξαν να είναι πάντα μόνοι
ο κόσμος πέλαγο κι αυτή ένα νησί
γι’αυτούς που διάλεξαν να είναι πάντα μόνοι
Βαρύς χειμώνας μα εγώ θα καρτερώ
να ξανανθίσουν της αγάπης μου οι κήποι
θα την γυρεύω σαν το χώμα το νερό
σαν φυλαχτό που το’χω χάσει θα μου λείπει
|  |
Tекст: Ioanna Adonopoulou
Mузика: Dimitris Papadopoulos
Прва представа: Stelios Rokkos
На зиду стоји мој стари цртеж
који никада нисам успео да довршим.
Године су прошле и не сећам се више,
које је боје био загрљај који сам толико ишчекивао.
Године су прошле и не сећам се више,
које је боје био загрљај који сам толико ишчекивао.
Љута је зима, али ја ћу и даље прижељкивати
да опет процветају вртови моје љубави.
Тражићу је као земља воду,
недостајаће ми као амајлија што сам је изгубио.
На зиду стоји недовршено сећање,
кад падне мрак постаје безлична сенка.
Свет је море, а оно је острво
за оне што су изабрали да заувек буду сами.
Свет је море, а оно је острво
за оне што су изабрали да заувек буду сами.
Љута је зима, али ја ћу и даље прижељкивати
да опет процветају вртови моје љубави.
Тражићу је као земља воду,
недостајаће ми као амајлија што сам је изгубио.
| |
