 |
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
|  |
Lyrics: Andreas Thomopoulos
Music: Andreas Thomopoulos
First version: Pavlos Sidiropoulos
Po të shkruaj përsëri nga nevoja
ora është 5 e mëngjesit
e vetmja gjë që ka mbetur
në këmbë në botë je ti
E çti bëj vlerat e tyre
fjalët teatrale
në monitorin e mëndjes time
idhuj të vdekur prej kartoni
Të më duash... sa të mundesh të më duash
Duke më vështruar në pasqyrë
shoh një fytyrë të njohur
dhe ndoshta shëmtia e tij të iki
sapo të lahem dhe të ruhem
Kundërbon goja(frymarrja) nga cigaret
më rëndon mëndja nga te shumtat(hallet, mendimet)
në mur njëfar Mona Liza
të sjell edhe më pranë
Të më duash... sa të mundesh të më duash
Edhe pse mbaron kjo letër
nevoja ime nuk pushon
si zogu mbi një tel
si rrugaçi që endet
Dua të vish edhe tmë ndezësh
përrallën tmë thuash
si nëna tokë tmë përqafosh
si dritë e bardhe të rivish.
| |
