 |
Στίχοι: Βιτσέντζος Κορνάρος
Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;
Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν’ ανιμένω
Κι απόκει να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω
και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;
Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντεύει
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει
και δεν μπορείς ν’ αντθισταθής στα θέλουν οί γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου
Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
καί μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω
την ώρα π’ αρραβωνιστής να βαραναστενάξης
κι’ όντε σα νύφη στολιστήςσαν παντρεμένη αλλάξης
ν’ αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε
τα σού τασσα λησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι
και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου
λόγιαζε τα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου
καί πιάνε καί τη ζωγραφιά, πού βρες στ’ αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια πού λργα κι όπου πολλά σ’ αρέσα
και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα
πως μέ ξορίσανε μακρά στα ξένα
κι’ όντε σού πούν κι απόθανα λυπήσουμε καί κλάψε
και τα τραγούδια πού βγαλα μες’ στη φωτιά τα κάψε
Όπου κι αν πάω κι ά βρεθώ κι ότι καιρό κι ά ζήσω
τάσσω σου άλλη να μη δώ μηδέ ν’ ανατρανίσω
Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου
Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου
Κάλλια `χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου
Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου
|  |
Tекст: Vitsedzos Kornaros
Mузика: Hristodoulos Halaris
Прва представа: Nikos Xylouris
Да ли си чула, моја Аретуса, тужне вести,
да ме је твој отац прогнао у туђину?
А како да се растанем с тобом, како да одем далеко
и како да живим без тебе у изгнанству?
Твоје су речи, Еротокритосе, пуне отрова
и нисам се надала, нити сам очекивала да ће их моје уши чути.
И како да те се одрекнем? И да желим,
не дозвољава ми срце у ком си заложио пламен љубави.
И како ће друго дрвеће, друго биље и цвеће,
и даље да цвета у њему, кад се кључ изгубио?
Молим те, упамти добро ово што ћу ти сад рећи,
пошто одлазим убрзо, напуштам земљу.
И ако, несрећан, кажем да те никад у животу нисам срео,
свећу што сам упалио, ти је угаси.
Куд год ишао, где год се нашао, у ком год добу живео,
обећавам да се у другу нећу загледати, ни крајичком ока погледати.
У својим мислима сам понео твоју слику
и ниједна друга, осим твоје, не излази ми пред очи.
Ја немам твоју слику, већ сам из свог срца крв пустила
и сопственом сам те крвљу насликала.
И свој прстен, свој прелепи прстен скиде,
и уз сузе и уздахе Еротокритосу га даде
говорећи му: "Ево, на десну руку га стави,
нека буде знак да си мој док сам жива".
Боље ми је да умрем уз тебе, него са другом да живим,
због тебе постоји моје тело на овом свету.
Ја сам девојка млада, али се, ипак, не бојим.
Пре бих безброј пута умрла, него што бих жељу угушила.
| |
