 |
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη & Στέφανος Κορκολής
Η νύχτα και τ` αστέρια παίρνουνε φωτιά
μα εμένα η ψυχούλα μου κρυώνει
σηκώνεται μια δίνη στον ορίζοντα
θα είναι της αγάπης μας η σκόνη.
Το πρώτο πρώτο γέλιο σου να` ρχότανε
στα χείλη μου για λίγο να γελούσε
εκείνη η στιγμή που σ` ερωτεύτηκα
στο σώμα μου για πάντα θα διαρκούσε.
Η αγάπη πού πάει
πώς σκορπίζει, πώς σπάει
πώς τελειώνουν δυο άνθρωποι μόνοι;
Δεν μπορεί όλα αυτά
που μετράμε αγκαλιά
σε μια ώρα να γίνονται σκόνη.
Η αγάπη πού πάει
πώς σκορπίζει, πώς σπάει
δεν μπορεί, δεν μπορεί
κάτι μένει.
Με ό,τι μένει λοιπόν
πάνω στο παρελθόν
σ` αγαπώ, σ` αγαπώ
κολλημένη, κολλημένη.
Θα πάρει ο αέρας τα κομμάτια μας
τους δυο μας θα σκορπίσει ως το φεγγάρι
θα λιώσει το φεγγάρι από τη θλίψη μας
κι ένα κενό τη θέση του θα πάρει.
|  |
Lyrics: Nikos Moraitis
Musica: Stefanos Korkolis
Prima esecuzione: Alkistis Protopsalti & Stefanos Korkolis
La notte e le stelle prendono fuoco
ma la mia anima ha freddo
si alza un vortice nell'orizonte
sara' la polvere del nostro amore.
il tuo primo primo sorriso potesse venire
sulle mie labra per un po' per farmi ridere
quel momento che mi sono innamorata di te
nel mio corpo per sempre durerebbe.
l'amore dove va'
come si cosparge, come si rompe
come finiscono da sole due persone?
non puo' essere tutto questo
che contiamo in braccio
in un ora diventi polvere.
l'amore dove va'
come si cosparge, come si rompe
non puo' essere, non puo' essere
qualcosa resta.
con quel che resta allora
sopra il passato
ti amo, ti amo
incollata, incollata.
prendera' il vento i nostri pezzi
noi due cospargera' fino alla luna
si sciogliera' la luna dal nostro dolore
e un vuoto prendera' il suo posto.
| |
