 |
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά
Τώρα τελειώσανε τ’ αστέρια, τα φεγγάρια, τα πουλιά.
Μονάχα αυτοί οι δρόμοι περιμένουν
να τρέξω δίχως να με νοιάζει με τα πόδια μου γυμνά
στη λεωφόρο που όλοι σπάζουνε γυαλιά,
στη λεωφόρο που όλοι σπάνε τον καθρέφτη τους γυαλιά
και περιμένουνε, με περιμένουν.
Ήταν παράξενο το φως,
το φως της Κυριακής
σε τρόμαξε το σφύριγμα του τραίνου.
Τόσο βαθιά που κολυμπάς δε σ’ αναγνώρισε κανείς.
Το ξέρω πως στο τέλος θα φανείς,
το ξέρω πως στο τέλος θα φανείς για να που πεις
πως ανασαίνουνε αυτοί που ανασαίνουν,
πως ανασαίνουν.
Δίχως να με νοιάζει με τα πόδια μου γυμνά
στη λεωφόρο που όλοι σπάζουνε γυαλιά,
στη λεωφόρο που όλοι σπάνε τον καθρέφτη τους γυαλιά
και περιμένουνε, με περιμένουν.
|  |
Lyrics: Pavlos Pavlidis
Music: Xylina Spathia
First version: Xylina Spathia
Now there are no stars left, no moons, no birds
Only these streets are waiting
for me to run barefoot without caring
to the avenue where everyone’s breaking glasses,
to the avenue where everyone’s breaking their mirror to pieces
and waiting, they are waiting for me.
Sunday’s light
was strange
the train’s whistle scared you
You’re swimming so deep that no-one recognized you.
I know that in the end you’ll show up,
I know that in the end you’ll show up to tell me
how they breathe those that breathe,
how they breathe.
Barefoot without caring
to the avenue where everyone’s breaking glasses,
to the avenue where everyone’s breaking their mirror to pieces
and waiting, they are waiting for me.
| |
