 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Kiki Lesendric
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Βγείτε στο δρόμο χάλκινα,
η νύχτα είναι γιορτή γι’ αυτόν που πονά,
τραγούδια για πληγές, άγνωστα τυχόν,
τάγμα μοναχών η αγάπη.
Ταξίμι για σινιάλο κάνε μου,
να βγάλω μια φωνή παλιά του καημού,
στον κόσμο ν’ ακουστεί άδικα τυχόν,
τάγμα μοναχών η αγάπη.
Πάρε με ζωή στα χέρια σου αγκαλιά,
δώσ’ μου αναπνοή ν’ ανέβω τα σκαλιά,
πάρε με γιατί στην πλάτη έχω σταυρό,
θα πεθάνω αν δε σε βρω.
Πάρε με ζωή στα χέρια σου λοιπόν,
τόση αναπνοή κι ακόμα είμαι απών,
πάρε με γιατί στην πλάτη έχω σταυρό,
θα πεθάνω αν δε σε βρω.
Ήλιε που ξέρεις γράμματα,
για πες μου, ετούτη η αυγή τι γράφει μετά;
Θα σμίξουν οι στεριές κάποτε τυχόν;
Τάγμα μοναχών η αγάπη.
|  |
Tекст: Lina Nikolakopoulou
Mузика: Kiki Lesendric
Прва представа: Manolis Mitsias
Изађите на улицу, трубачи,
ноћ је весеље за оног што пати,
песме за ране, можда непознате,
љубав је одред усамљених.
Почни да ми свираш као знак,
да пустим и ја глас бола,
да га чује свет можда узалудно,
љубав је одред усамљених.
Узми ме, животе, у наручје,
дај ми ваздуха да се попнем уз степенице.
Узми ме јер носим крст на леђима,
умрећу ако те не пронађем.
Узми ме, животе, у своје руке,
и поред толиког ваздуха и даље нисам ту.
Узми ме јер носим крст на леђима,
умрећу ако те не пронађем.
Сунце, што знаш да читаш,
кажи ми, шта је записано после ове зоре?
Хоће ли се, можда, једном спојити обале?
Љубав је одред усамљених.
| |
