 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Άλλες ερμηνείες:
Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ελευθερία Αρβανιτάκη & Δημήτρης Ζερβουδάκης
Γιώργος Νταλάρας & Μαρινέλλα
Αναστασία Μουτσάτσου & Μαρίνα Σκιαδαρέση
Ελένη Πέτα
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
|  |
Lyrics: Lina Nikolakopoulou
Music: Lucio Battisti
First version: Vasilis Papakonstadinou
Other versions:
Yioryos Dalaras & Vasilis Papakonstadinou
Eleftheria Arvanitaki & Dimitris Zervoudakis
Yioryos Dalaras & Marinella
Anastasia Moutsatsou & Marina Skiadaresi
Eleni Peta
The little train was going round all lit up and hazy in the wind
The sea below, with a ship, and farther off, the moon
I often remember you, wearing a white dress,
holding my hand, telling me "just being alive is not enough for me"
In the songs we used to sing together, the two of us, the voices would soften
Into the little bench, a heart was scratched, which they later betrayed
Once upon a time you had told me "it can't be - there must be others who feel it too
just before the end, how much the silence is like a great love"
The stair was made of iron and you were telling me "only a few of us will remain"
The night has started to fall heavily and the air is choking me
Once upon a time you had told me "it can't be - there must be others who feel it too
just before the end, how much the silence is like a great love"
And I, living here forever, always leaving before seeing the end,
as each night passes I come back again, I turn into darkness and am betrayed
into the rhythm of you, which keeps on consuming this body, years now without a shadow
As each night passes like a movie all we lived is projected on the background of the square
As each night passes, always here
and always leaving before we are left alone, so as not to see the end.
| |
