 |
Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Απ’ το παράθυρο κοιτώ την άσφαλτο που τρέχει
και το είδωλό μου ανήσυχο βολτάρει στον καθρέφτη
πετιέμαι απάνω μια στιγμή να ελέγξω στην ταράτσα
μην πιάσαν τον Αλντεμπαράν μην κλέψανε τα άστρα
Έγινε ο κόσμος πέντε οργιές και μένα δε μου φτάνει
κάνει η ψυχή μου δυο στροφές και φεύγει ν’ ανασάνει
Σαν κάποιος να μου μίλαγε σαν να παραμιλούσε
το αίμα μου όπως κύλαγε γλυκά μου τραγουδούσε
γυναίκες της ανατροπής καρδιά και φαντασία
μη σας κουράσει ο καιρός μη σας γεράσει η ανία
Έγινε ο κόσμος πέντε οργιές και μένα δε μου φτάνει
κάνει η ψυχή μου δυο στροφές και φεύγει ν’ ανασάνει
|  |
Paroles: Nikos Zoudiaris
Musique: Nikos Zoudiaris
Première Performance: Yioryos Dalaras
Par la fenêtre, je regarde l'asphalte qui défile
Et mon image déformée s'agite dans le miroir
Je file, je reviens dans un instant. Je vais voir sur la terrasse
S'ils n'ont pas attrapé Aldébaran, s'ils n'ont pas volé les étoiles.
Le monde est réduit à cinq brasses, et moi, il ne me suffit pas
Mon âme y fait deux tours, et puis s'enfuit pour prendre l'air.
C'est comme si quelqu'un me parlait, comme dans un délire
Comme si mon sang roulant dans mes veines chantait pour moi doucement
Femmes de rébellion, coeur et imagination
Ne laissez pas le temps vous épuiser, ne laissez pas l'ennui vous vieillir.
Le monde est réduit à cinq brasses, et moi, il ne me suffit pas
Mon âme y fait deux tours, et puis s'enfuit pour prendre l'air.
| |
