 |
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
Άλλες ερμηνείες:
Σωτηρία Μπέλλου
Άγγελος Διονυσίου
Γιάννης Κότσιρας
Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα
Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου
|  |
Lyrics: Yioryos Skourtis
Music: Yiannis Markopoulos
First version: Lakis Halkias
Other versions:
Sotiria Bellou
Angelos Dionysiou
Yiannis Kotsiras
The factory does not stop
it is operating night and day
and how do they call the guy next to me
and the crazy Italian
I can’t ask them
not even to take a breath
I work on the forward part of the machine
on the two ten shift
and from the first moment
they sent the controller to me
to throw into my ear
two unembellished words, net
Listen, my emigre friend
time is money
don’t talk to the workers
keep your hours
don’t forget your son
he’s hungry and it’s a shame
And there at my post, bent over
I forget how to speak
I am number 8
they all know me that way
and I keep it a secret
what my name is
| |
