 |
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.
|  |
Tекст: Hristos Thivaios
Mузика: Hristos Thivaios
Прва представа: Hristos Thivaios
Толико година те на мојим мапама тражим,
и мада се никад ниси сагла ка мом челу
да својим уснама оставиш
један дах у мом животу.
И мада се моја молитва осећа на алкохол,
дуван и ватру,
на стакленом таласу твоје име
дозивам, да би се видео одраз мог гласа.
И на обали где се чешљаш чује се
песма, као со што ти је доноси
заљубљена вода.
А ја своју душу ђаволу продајем,
да бих вечерас био ушушкан
у дубини твог тела.
Ноћ виси негде на пучини
са неба,
а демон јаше у тами,
граби моју жељу што лебди.
И као ужарену звезду ка твом острву
баца моје речи,
рањава стене и песак,
а моју душу зарива на твој чешаљ.
А ја течем кап по кап,
као слана вода низ рамена
и низ твој прекрасни врат.
И мада знам да ме он,
тамо на мердевинама, чека
да ми подметне ногу.
Прошле су године откако се преко пута пале
и гасе светла неке земље,
светла једног заборављеног острва,
за који кажу да су врхови раја.
Али знам да су то чаролије мора.
Не постоји та обала,
пошто никад нико није прошао туда.
Зато се чврсто држим за твоје тело.
И крај грешника
пролазим као сенка
што носи по аду
твој мирис.
И мислим, моја мала љубави, како је рај за нас
то што заједно делимо овај пакао.
| |
