 |
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου `ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..
|  |
Lyrics: Tasos Livaditis
Musica: Yioryos Tsaykaris
Prima esecuzione: Vasilis Papakonstadinou
Ed ecco che siamo giunti qui
Senza bagagli
Ma con una luna tanto bella
E anch'io ho sognato un mondo migliore
Povera umanità, non sei riuscita
ancora a scrivere neppure un capitolo
Come la trave di un triste naufragio
va alla deriva il nostro vecchio continente
Ma le serate come sono belle
quando la terra esala di profumi
Di certo amò
gli ideali dell'umanità,
ma gli uccelli
volarono più in là
Mondo duro, senza cuore
che mai aprì un ombrello
sopra l'albero che si bagna
Ma le serate come sono belle
quando la terra esala di profumi
Poi scoprirono la bussola
per andare a morire anche altrove
e la bulimia
per rimanere per sempre morti
Ma quando viene sera
un flauto da qualche parte
od una stella perora
per l'umanità intera
Ma le serate come sono belle
quando la terra esala di profumi
Mentre sto nella mia stanza
mi arrivano a un tratto idee luminose
Indosso la giacca di mio padre
e così siamo in due,
e se talora mi sentirono abbaiare
era per dare
un po' d'aria di campagna alla mia stanza
Ma le serate come sono belle
quando la terra esala di profumi
Un giorno renderemo giustizia
con una stella o con un gelsomino
come una canzone che mentre piove
prende la parte dei poveri
Ma le serate come sono belle
quando la terra esala di profumi
Dammi la tua mano...
dammi la tua mano.
| |
