 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Kiki Lesendric
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Ίσως στρατιώτης να `μαι πολέμου αγνώστου,
κι όσοι στολή φοράμε με άστρο του νόστου,
λες και πίνουμε πιο `κει,
καπνό, φτηνό, χακί.
Τρύπια η ζωή κουβέρτα, κι όσο μαντάρεις,
κάπου ξηλώνει αβέρτα, κλαις να ρεφάρεις,
πώς αλλιώς να κοιμηθείς;
Με τ’ όπλο του ο καθείς.
Πάντα του ανθρώπου η μάχη, λάσπη κι ελπίδα,
κι όμως φυτρώνει στάχυ στ’ όνειρο που είδα,
κι ας μου δώσαν για φιλί,
σφουγγάρι και χολή.
Αχ, χιονίζει απόψε, κι η καρδιά ματώνει,
πες μου τραγούδι απόψε, που το πάνε οι πόνοι,
έλα, το αχ μου κόψε,
να τελειώνει...
|  |
Tекст: Lina Nikolakopoulou
Mузика: Kiki Lesendric
Прва представа: Manolis Mitsias
Можда сам војник у непознатом рату
и сви што носимо униформу са звездом повратка,
као да мало даље пушимо
војнички, јефтин дуван.
Живот је ћебе пуно рупа, колико год да га крпиш,
несметано ће се рашити и плачеш да повратиш изгубљено.
Како другачије да спаваш,
него сваки са својим оружјем?
Увек је човекова борба блато и надање,
али, ипак, зри класје у сну што сам сањао,
и нека ми дају уместо пољупца
сунђер натопљен жучи.
Ах, пада снег вечерас, а срце умире,
отпевај ми вечерас песму, што је воде боли.
Хајде, прекрати ми уздах,
нека сконча...
| |
