 |
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Άλλες ερμηνείες:
Σωτηρία Λεονάρδου
Αγρύπνια, αψηλάφητο ζωο!
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ’ όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που `ναι πάντα αδειανή.
Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ’ αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.
Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά,
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".
Αγρύπνια της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που `χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.
|  |
Text: Thanasis Papakonstadinou
Musik: Thanasis Papakonstadinou
Uraufführung: Thanasis Papakonstadinou
Weitere Aufführungen:
Sotiria Leonardou
Schlaflosigkeit, unfassbares Wesen!
Ohne einen Deut Mitgefühl für jene,
die nach Hirngespinsten dürsten, neigst du
deine Tasse, die immer schon leer ist.
Und während ich eine schlaflose Nacht verbringe,
regnerisch wie am Sonntag,
weiß ich, warum du mich am schmerzenden Ohr
anfällst und leckst wie ein Hund.
Du liebst nicht! Lass deine Marotten,
die Geräusche, die von weit her kommen,
Schlaflosigkeit, missgestimmtes Instrument,
das du das Hosianna der Ausgewählten runterbetest.
Schlaflosigkeit, du Walfisch der Hölle,
dein Kuss ist wie Feuer.
Es hinterlässt einen Geschmack nach Eisen,
das sie aus alten Schiffen herausgetrennt haben.
| |
