 |
Στίχοι: Βιτσέντζος Κορνάρος
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.
Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,
κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη.
Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:
Τούτες την πεθυμιά πετού, στον ουρανό την πάσι
κι όσο σημώνου τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν’ η βράση.
Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ήφηκα τα χαμηκά και τα ψηλά ξετρέχω,
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,
και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με
κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι.
|  |
Lyrics: Vitsedzos Kornaros
Music: Loudovikos ton Anoyion
First version: Loudovikos ton Anoyion
In the beginning it was very small and invisible, without anything else,
but the small over time became big.
And slowly, gently, the desire came into my depths,
and made roots and branches, shoots and leaves and blossoms.
A somehow small desire aroused my mind
and two wings made in my thought:
So let this desire fly, into the great expanse of the sky
and as long as there is a sign of fire, let it burn out its excitement there.
And for that reason I threw myself from a precipice, since I don’t have wings,
because I lived in the lowlands and chased after the high places,
and still this desire does not want to leave me,
so for this reason I make other wings, and again fly to the heights,
and again I find the fire, and again it pricks me
and from the heights where I find myself it throws me down low again.
| |
