 |
Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Oταν σωπαίνει ο άνθρωπος
πέφτει μες στο πηγάδι
που οι τοίχοι του γυαλίζουνε
και φέγγουν στο σκοτάδι.
Eκεί που βλέπει τα θολά
και στα βαρειά ακουμπάει
κάνει το έργο μια στροφή
κι ο νους του ξεκολλάει.
Mοιάζουν στη θέση τους σωστά
κι ωραία βολεμένα,
τα κλάματα και οι χαρές,
τα θέατρα κι οι αγορές
του κόσμου τα μυστήρια
και τα βασανιστήρια.
Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα,
που χθες με κέρναγες φωτιά,
σήμερα διώχνεις τη φοβέρα
και βλέπω μια μικρή Θεά.
Kάνω το αχ! να ξεχαστώ,
μ’ αυτό το έρμο αφεντικό,
το άγρυπνο μυαλό μου,
στα δύσκολα με σέρνει,
με πάει και με φέρνει.
Mοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα,
μοιάζεις κι εσύ σαν καλημέρα...
|  |
Text: Sokratis Malamas
Musik: Sokratis Malamas
Uraufführung: Sokratis Malamas
Wenn der Mensch schweigt,
ist er wie in den Brunnen geworfen,
dessen Wände glänzen
und in Dunkelheit übergehen.
Dort, wo es das Trübe sieht
und die Tiefe berührt
nimmt das Werk eine Wendung
und sein Geist löst sich.
Es ähneln sich an ihrem Platz das richtig
und hübsch Zurechtgemachte,
das Wehklagen und die Freuden,
die Theater und die Märkte
die Geheimnisse der Welt
und die Foltereien.
Auch du ähnelst einem "Guten Morgen",
die du mir gestern Licht gespendet hast,
heute vertreibst du die Einschüchterung
und ich sehe eine kleine Göttin.
Ich mache oh!, damit ich vergesse,
was diesen armseligen Chef betrifft,
mein wachsamer Geist
passt zu mir und bringt mich
in schwierige Fahrwasser.
Auch du ähnelst einem "Guten Morgen",
auch du ähnelst einem "Guten Morgen"...
| |
