 |
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες:
Αντώνης Καλογιάννης
Πέτρος Πανδής
Μανώλης Μητσιάς
Μίκης Θεοδωράκης
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
|  |
Lyrics: Manolis Anaynostakis
Music: Mikis Theodorakis
First version: Maria Faradouri
Other versions:
Adonis Kaloyiannis
Petros Pandis
Manolis Mitsias
Mikis Theodorakis
I speak of the last trumpet-calls of the defeated soldiers
Of the last rags from our holiday clothes
Of our children who sell cigarettes to the passersby
I speak about the flowers that withered on the graves and are rotted by the rain
About the houses that gape without windows like skulls with no teeth
About the girls who beg showing on their breasts their wounds
I speak of the barefoot mothers who crawl through the ruins
of the burning cities, the corpses heaped on the streets,
The pimping poets that creep at night on the doorsteps
I speak about the endless nights when the light diminishes at dawn
About the loaded trucks and the sound of footsteps on the wet tiles
About the courtyards of the prisons and the tears of those condemned to death
But even more I speak about the fishermen
Who left their fishing nets and followed His steps
And when He got tired they didn’t rest
And when He betrayed them they didn’t deny anything
And when He was glorified they turned their eyes away
And their comrades spit on them and crucified them
And peacefully they take the road which has no end
Without their glance darkening or wavering
Standing upright and alone in the terrible desert of the crowd
| |
