 |
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Η βάρκα έμπασε νερά
το κύμα πήρε τα κουπιά
κι ούτε που φαίνεται η στεριά
κι όλο βραδιάζει
Μες στου πελάγου τα ανοιχτά
αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
ξαφνου μου λες ότι σαν φως
κάτι σου μοιάζει
Κι εγώ σου λέω πως αν θέλεις να σωθούμε μη με κρατάς
πρέπει ο καθένας μοναχός του ως το φως να κολυμπήσει
Ναι χανόμαστε, πνιγόμαστε
όσο ένας απ’ τον άλλονε κρατιόμαστε
όλο πιο πολύ, όλο πιο πολύ
χανόμαστε, πνιγόμαστε
μέσα στα κύματα αγκαλιά παρασυρόμαστε
όλο πιο πολύ, όλο πιο πολύ,
χανόμαστε
Η βάρκα έμπασε νερά
σαν τραγουδάκι απ τα παλιά
στ’ αυτιά μου ακούγεται γλυκά
με νανουρίζει
Βαθύ γαλάζιο ωκεανός
σε σκούρο φόντο ο ουρανός
κάποιος ζωγράφος θεϊκός
μας ζωγραφίζει
Κι εγώ φοβάμαι πως αν βγούμε στη στεριά, δε θα `χουμε σωθεί
Από τη βάρκα αυτή δεν μπόρεσε ποτέ κανένας να ξεφύγει
|  |
Tекст: Nikos Karvelas
Mузика: Nikos Karvelas
Прва представа: Anna Vissi
U čamac je ušla voda
Talas je odneo vesla
Nigde se ne vidi kopno
I stalno je mrak
Na otvorenom moru
Grlimo se čvrsto
Odjednom mi govoriš da na svetlost
Ti nešto liči
A ja ti govorim da, ako želiš da se spasimo, ne drži me
Mora svako sam do svetla da dopliva
Da, nestajemo, davimo se
Dok se jedan za drugoga držimo
Samo sve više, samo sve više
nestajemo, davimo se
Među talasima, zagrljeni se gubimo
Samo sve više, samo sve više
Nestajemo
U čamac je ušla voda
Kao stara pesmica
Slatko se čuje u ušima
Uspavljuje me
Duboki plavi okean
Na tamoj pozadini nebo
Neki božji slikar
Nas slika
A ja se plašim da, ako izađemo na kopno, nećemo se spasiti
Sa ovog čamca nije mogao nikada niko da pobegne
| |
