 |
Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Μουσική: Ενδελέχεια
Πρώτη εκτέλεση: Ενδελέχεια
Σαν ήλιος καίει, λάμπει σαν γυαλί.
Μου το `πες τότε, δεν κρατάει πολύ.
Όσοι αγαπάνε κι όσοι πονάνε
τα μάτια κλείνουν και γελάνε.
Κάτι τους δένει και μοιάζουν ξένοι,
τα χέρια ανοίγουν και πετάνε.
Ποια μοίρα παίζει και γελάει με μας;
Δεν έχεις τώρα πουθενά να πας.
Όσοι αγαπάνε κι όσοι πονάνε
τα μάτια κλείνουν και γελάνε.
Κάτι τους δένει και μοιάζουν ξένοι,
τα χέρια ανοίγουν και πετάνε.
Δεν έχω φύγει, είμαι ακόμα εδώ.
Μια μέρα θα `μαι όνειρο κι εγώ.
Όσοι αγαπάνε κι όσοι πονάνε
τα μάτια κλείνουν και γελάνε.
Κάτι τους δένει και μοιάζουν ξένοι,
τα χέρια ανοίγουν και πετάνε.
Όσοι αγαπάνε κι όσοι πονάνε
τα μάτια κλείνουν και γελάνε
κάτι τους δένει...και πετάνε...
|  |
Tекст: Dimitris Mitsotakis
Mузика: Endelehia
Прва представа: Endelehia
Кад сунце пржи, сјаји се као стакло,
рекла си ми тада, не траје дуго.
Они што воле и пате
затварају очи и смеју се.
Нешто их веже, а личе на странце,
шире руке и лете.
Каква судбина се игра и руга нам се?
Немаш сад куда да одеш.
Они што воле и пате
затварају очи и смеју се.
Нешто их веже, а личе на странце,
шире руке и лете.
Нисам отишао, још сам ту.
Једног дана ћу и ја постати сан.
Они што воле и пате
затварају очи и смеју се.
Нешто их веже, а личе на странце,
шире руке и лете.
Они што воле и пате
затварају очи и смеју се,
нешто их веже... и лете...
| |
