 |
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Μέμη Σπυράτου
Άλλες ερμηνείες:
Φίλιππος Σοφιανός
Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.
Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν’ ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν’ αγαπήσουν.
|  |
Lyrics: Yioryos Seferis
Music: Yiannis Markopoulos
First version: Lakis Halkias & Memi Spyratou
Other versions:
Filippos Sofianos
Our place is closed,
all mountains that have for a roof
the low sky, day and night
We do not have rivers, we do not have
wells, we do not have fountains.
Only some cisterns,
also empty.
That echo and we submit to them.
A stagnant sound, hollow,
similar to our loneliness,
similar to our love,
similar to our bodies.
It seems odd to us
that someday we managed to built the houses,
our hutches and our corrals.
And our marriages, the fresh
wreaths and the fingers,
become riddles
inexplicables for our soul.
How were born,
how were strengthened our children?
We do not have rivers, we do not have
wells, we do not have fountains.
Only some cisterns,
also empty
That echo and we submit to them.
Our place is closed.
Its closed by the two black
Sympligades.
On the harbors at Sunday when
we descend to breath
we see to illuminate at the
sunset broken wounds,
from travels that never ended
bodies that do not know anymore
how to love.
| |
