 |
Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη & Σταύρος Σιόλας
Όταν κάτι τελειώνει,
λιώνει ο πόνος το χιόνι,
γιατί είναι ζεστός,
σαν τον ήλιο ζεστός.
Και μετά ξημερώνει,
είμαι ακόμη πιο μόνη,
και συ δυνατός,
όλο πιο δυνατός.
Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα,
χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,
χωρίς εσένα,
χωρίς εσένα.
Όταν μένει σημάδι,
από ψεύτικο χάδι,
ξενυχτά μια πληγή,
πάλι ως την αυγή.
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μεσ’ τη νύχτα μου αυτή.
Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μεσ’ τη νύχτα μου αυτή.
|  |
Tекст: Polys Kyriakou
Mузика: Stavros Siolas
Прва представа: Eleftheria Arvanitaki & Stavros Siolas
Кад је нечему крај,
бол топи снег,
јер је врео,
врео као сунце.
А затим свиће,
још сам усамљенија,
а ти јак,
све јачи.
Мада знам да ћу једног дана,
можда након неколико година,
опет бројати неуспехе,
без тебе,
без тебе.
Раширићу своја крила
и достићи ћу висине,
да гледам све штоје избледело,
без тебе,
без тебе.
Кад остаје ожиљак
лажног додира,
рана остаје будна
опет све до јутра.
Самоћа је лука,
волим те, али није довољно,
никако да сине сунце
у овој мојој ноћи.
Мада знам да ћу једног дана,
можда након неколико година,
опет бројати неуспехе,
без тебе, без тебе.
Раширићу своја крила
и достићи ћу висине,
да гледам све штоје избледело,
без тебе, без тебе.
Самоћа је лука,
волим те, али није довољно,
никако да сине сунце
у овој мојој ноћи.
| |
