 |
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Κάτω απ’ το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ’ αγαπούν.
Παλεύουν κάθε βράδυ
με τα κιούγκια στο σκοτάδι
να φτάσουν στα ψηλά
πλάι στο μαχαραγιά.
Να σου μιλάν στον ύπνο,
να σε μπάζουνε σε κήπο
με μ’ Αϊ Γιάννη και λωτούς
με χειμωνανθούς.
Κι όταν σ’ αναταράσσει
για τα σκάρτα που `χεις πράξει
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.
Χαϊμαλί από μετάξι,
που `χουν μέσα του φυλάξει
άχυρο απ’ τη γη
που `χει μείνει απάτητη.
Έρχονται και σε μένα
πρόσωπα λησμονημένα,
άδεια και χλωμά
από πριν κι από μετά.
Μου κρατάν το χέρι
στο ταξίδι, στο καρτέρι
στον ύπνο τον βαθύ.
Είναι λίγοι, είναι πολλοί.
Μέσα στο πηγάδι
κάτω απ’ το μαξιλάρι
ρίχνονται οι ψυχές
Ήλιε μου τώρα βγες!
|  |
Text: Thanasis Papakonstadinou
Musik: Thanasis Papakonstadinou
Uraufführung: Thanasis Papakonstadinou
Unter dem Kopfkissen
befindet sich ein tiefer Brunnen,
in dem die Seelen wohnen,
die dich lieben.
Sie kämpfen jeden Abend
mit den Wasserleitungen im Dunkeln,
um in die Höhe zu gelangen
neben den Maharadscha.
Sie sollen dich in den Schlaf reden,
sie sollen dich in den Garten lassen
mit meinem Aji Jannis und mit
Lotus-Winterblumen.
Und wenn er dich erschüttert
wegen der Fehler, die du gemacht hast,
sollen dir giftige Wellen
einen Talisman geben.
Der Talisman aus Seide,
den sie in dir aufbewahrt haben,
Stroh von einem Stück Erde,
das unzugänglich geblieben ist.
Jetzt kommen sie zu mir,
vergessene Gesichter,
leer und bleich,
von vorher und von danach.
Sie halten mir die Hand,
auf der Reise, im Hinterhalt,
im tiefen Schlaf.
Es sind wenige, es sind viele.
In den Brunnen
unter dem Kopfkissen
werden Seelen geworfen.
Meine Sonne, komm jetzt raus!
| |
