 |
Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Μιχάλης Ανδρονίκου
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Φίλιας
Μου σφίγγει ο καημός, `σα’ θηλιά το λαιμό
Και μεσ’ `ς την καρδιά με δαγκώνει σαν φείδι
Παράξενο θέλω ν’ αρχίσω ταξείδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό
Το δρόμο μ’ αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό
Να νιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα ντζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμιά
Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν `βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, `ς αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα `σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!
|  |
Lyrics: Kostis Palamas
Music: Mihalis Andronikou
First version: Yiannis Filias
Sorrow tightens like a noose around my throat
And in my heart bites like a snake
I want to begin a strange journey
Without, truly without an end
To take my road slowly, take my road
But nowhere and never to stop,
Not a soul to find, or everywhere to get mixed up
With people blind and mute
To feel all around me wide emptiness
The houses closed, the fireplaces extinguished
On high, not a star shining
And below, not one woman
Ai! Maybe if on such a taxi I find myself
Endless, emoty, in an unrecognizable country
I will have no more desire, as now
Love, to disappear from you!
| |
