 |
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.
|  |
Text: Thanasis Papakonstadinou
Musik: Thanasis Papakonstadinou
Uraufführung: Yiannis Angelakas
Wenn es dämmert, dringt der erste Seufzer
aus den zusammengepresstesten Lippen.
Wie ein Schmetterling fliegt er im Zimmer herum
auf der Suche nach einer Öffnung, um zu entfliehen.
Wenn du allein bist, wenn du schwach bist,
wird dich die Dämmerung erledigen.
Sie hat Myrrthe, sie hat Ruhe,
und sie hat die Sonne, die Herumtreiberin.
An einem neuen Tag wird ein neuer Fluss
in seinen Mündungsarmen das anbieten,
was man verloren, was man vergessen hat
und was niemand mehr weiss.
Hinter den Hügeln, hinter den Augenlidern
gibt es auch einen Platz für dich.
Ohne Bastille, ohne Kirchenbann,
ohne die zusammengepressten Lippen.
| |
