 |
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε κάποτε αλλάζουν χέρια,
τα σημάδια τους αφήνουν
που πονανε και δε σβήνουν.
Άγγιξέ με, φίλα με, μύρισέ με
κρύψου μέσα μου, κατοίκησε με,
σαν παλιό κρασάκι φύλαξέ με
ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά,
αχ! ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά
είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά.
Τα πουλιά και τα τριζόνια
άντε τραγουδάνε τόσα χρόνια
κι από την ανατριχίλα
κοκκινίζουνε τα μήλα.
Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε μη βρεθούν σε λάθος χέρια,
κάποιο φονικό θα γίνει
και ποιος παίρνει την ευθύνη.
Μέσα στης γιορτής το κέφι
άντε πιο ψηλά κρατάει το ντέφι
όποιος πόνεσε και ξέρει
γλύκα που `χει το μαχαίρι
|  |
Paroles: Mihalis Ykanas
Musique: Ara Dinkjian
Première Performance: Eleftheria Arvanitaki
Les corps c'est comme les couteaux
ils changent de mains, tard ou tôt,
ça nous laisse toujours des traces
qui font mal, que rien n'efface.
Embrasse-moi, touche-moi, respire-moi,
fais ta maison cachée en moi,
comme un vin vieux conserve-moi,
un corps n'est pas seulement le décor d'une idylle,
c'est une patrie qui devient un exil.
Les oiseaux et les cigales
ont des chansons triomphales,
et devant de telles délices
de plaisir les pommes rougissent.
Les corps c'est comme les couteaux,
dans de mauvaises mains, bientôt
ils aboutissent à un crime,
sans coupable et sans victime.
Dans la liesse et la bombance
celui qui emmène la danse
a souffert et sait goûter
du couteau la volupté.
| |
