 |
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Γρήγορα που σκοτεινιάζει, φθινοπώριασε,
Δεν αντέχω τους ανθρώπους άλλο, χώρια εσέ.
Που μιλάς και η νύχτα κλαίει σαν το σκύλο σου
Προδομένος απομένει ποιος; ο φίλος σου.
Αγαμέμνων Αγαμέμνων άμοιρε που σου
που σου `μελλε να το βρεις απ’ τη γυναίκα σου.
Και το ένα σου Αγαμέμνων και το δέκα σου
θα μετράει στα δάχτυλά της η γυναίκα σου.
Άσ’ τον άνεμο να λέει άσ’ τον να φυσά
κάποιος θα `ναι ο Αγαμέμνων κάποια η φόνισσα.
Κάποτε κι εσύ θα φτάσεις ποιος ο νικητής;
αλλά βασιλιάς μιας χώρας ακατοίκητης
Αγαμέμνων Αγαμέμνων άμοιρε που σου
που σου `μελλε να το βρεις απ’ τη γυναίκα σου.
Και το ένα σου Αγαμέμνων και το δέκα σου
θα μετράει στα δάχτυλά της η γυναίκα σου.
|  |
Lyrics: Odysseas Elytis
Music: Dimitris Papadimitriou
First version: Eleftheria Arvanitaki
How quickly it gets dark: it has become autumn. . .
I can't stand human beings anymore, shove off.
Where you speak and the night cries like your dog-
Betrayed he remains; who? - your friend.
Agamemnon, Agamemnon unlucky guy whose
future was to find your fate at the hands of your wife.
Your one Agamemnon and your ten
she counts on her fingers, your woman.
Let the wind talk, let him blow
someone will be Agamemnon, someone the murderess.
Sometime you too will drive: who is the victor?
but the king of a country with no inhabitants
Agamemnon, Agamemnon unlucky guy whose
future was to find your fate at the hands of your wife.
Your one Agamemnon and your ten
she counts on her fingers, your woman.
| |
