 |
Στίχοι: Κώστας Χατζόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Τώρα που πεθαίνουν τα λουλούδια
τώρα που σωπαίνουν τα πουλιά
μου `μείναν στα χείλη τα τραγούδια
ξεχασμένη αγάπη μου παλιά.
Χώρισαν οι δρόμοι μας μιαν ώρα
φορτωμένοι σύγνεφα βαριά
μες στους παγωμένους δρόμους τώρα
βάσανο η ζωή μας και καπνιά.
Τώρα περιμένουμε το θάμα
πίσω από το τζάμι το θολό
η κάμαρή μας μοιάζει μ’ ένα κλάμα
φυτεμένο μέσα μας πνιχτό.
Οι δρόμοι μας χωρίσανε για πάντα
μη με περιμένεις στη γωνιά
η άνοιξη μονάχα για τους άλλους
βάσανο η ζωή μας και καπνιά.
|  |
Text: Kostas Hatzopoulos
Musik: Mikis Theodorakis
Uraufführung: Maryarita Zorbala
Jetzt, da die Blumen sterben
jetzt, da die Vögel schweigen
bleiben mir die Lieder auf den Lippen stecken
vergessen ist meine alte Liebe.
Unsere Wege haben sich zu einer Zeit getrennt
befrachtet mit schweren Wolken
auf den gefrorenen Wegen ist jetzt
unser Leben eine Qual und von Rauch verhüllt.
Jetzt erwarten wir das Wunder
hinter der trüben Scheibe
unser Stolz ist in uns eingepflanzt
und ähnelt einem unterdrückten Weinen.
Unsere Wege trennten sich für immer
warte nicht auf mich an der Ecke
der Frühling ist nur für die anderen
unser Leben ist eine Qual und von Rauch verhüllt.
| |
