 |
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Άλλες ερμηνείες:
Μάρθα Φριντζήλα
Μια νύχτα καλοκαιρινή, υγρή στη Λισσαβόνα,
ονειροπόλος ποιητής χαϊδεύει τη σιωπή·
ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται μ’ αγρύπνια
αγρίμι είναι που κρύβεται σε σώμα λογιστή.
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο κοιτά τους άδειους δρόμους.
Τη μέρα ειν’ ένα τίποτα. Το βράδυ ειν’ «εγώ»,
που κάθεται καρτερικά στην έρημη αποβάθρα,
να πάρει την κλινάμαξα που πάει στην άβυσσο.
Ανακαλεί τη θλίψη του, την αστραπή της γνώσης,
για κάθε του παρόρμηση που άφησε κρυφή
κι απ’ το βιβλίο του Ιώβ χειροκροτά τη φράση:
«Κουράστηκε η ψυχή μου απ’ τη ζωή».
Γλυκά θ’ ανοίξει η κλειδαριά της πόρτας για το Σύμπαν,
ο υπάλληλος Πεσόα θ’ αφήσει τις σκιές
και μένα, που ξαγρύπνησα, με πιάνει η ανησυχία,
αν είναι οι αναμνήσεις μου ψεύτικες ή σωστές.
|  |
Text: Thanasis Papakonstadinou
Musik: Thanasis Papakonstadinou
Uraufführung: Sokratis Malamas
Weitere Aufführungen:
Martha Fridzila
Eine trockene Sommernacht in Lissabon,
ein schwärmerischer Dichter liebkost die Stille;
die Geniesteuer wird mit Schlaflosigkeit bezahlt,
ein wildes Tier verbirgt sich im vernunftbegabten Körper.
Aus offenem Fenster blickt er auf leere Straßen.
Tagsüber ist er ein Nichts. Am Abend ein "Ego",
das wartend auf einem leeren Bahnsteig sitzt,
um den Schlafwagen zu nehmen, der in den Abgrund fährt.
Er ruft sich seine Betrübnis ins Bewusstsein, den Erkenntnisblitz
für jeden seiner verborgen gebliebenen Impulse,
und aus dem Buch des Hiob spendet der Satz Beifall:
«Meine Seele war ermattet vom Leben».
Milde gestimmt wird er, der Angestellte Pessoa,
das Türschloss zum Weltall öffnen und die Schatten abschütteln,
während mich, der ich wieder schlaflos war, Unruhe plagte,
ob meine Erinnerungen echt oder unecht sind.
| |
