 |
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Τώρα μακραίνουμε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.
Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζωνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.
Μ’ είδαν προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.
Πόσο τ’ ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρεφω κοιτάζοντας
προς τ’ όνειρό μου.
Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ’ άνθη χαμόγελα
μες στους χειμώνες.
Μ’ είδαν προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.
Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα.
μάτια τ’ αστέρια.
Είναι και ανάμεσα
σ’ όλα η αγάπη.
Στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.
Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες
κλαίνε τα μάτια.
|  |
Lyrics: Kostas Karyotakis
Music: Mikis Theodorakis
First version: Vasilis Papakonstadinou
Now recede
towers, palaces.
My memories cry
and my watery eyes.
Now a deadly
night girds me.
unspeakable pain
accumulates inside me.
Those who I love
saw me and walked past
I became lonely
And I'm alone.
How many times I take
the unpleasant way.
I keep looking
towards my dream.
Just as white
images appear,
flowers smile,
between the winters.
Those who I love
saw me and walked past
I became lonely
And I'm alone.
Lilies and hands,
suns and faces
eyes and stars
stir in the air.
Throughout everything
is love.
In the first kiss
of a girl who was embarrassed.
Towers, palaces.
Increasingly recede
My memories cry
and my watery eyes.
| |
