 |
Στίχοι: Στέλλα Καλαβίτη
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου
Μες στα προάστια περνούν βαριά λεωφορεία
κι όταν βραδιάζει χάνεται ο κόσμος στη βροχή.
Μες στις ταβέρνες τις μικρές και μες στη φασαρία
μ’ ένα κρασί μού ζήταγες να ζήσω τη ζωή.
Μέσα στης σκόνης τα γιαπιά και μες στα συνεργεία
δεν έχει γέλιο και χαρά, δεν έχει Κυριακή.
Και σε θυμάμαι στις στοές, εκεί στη Γερμανία
να χάνονται τα νιάτα μας, μακριά στην ξένη γη.
Στις λασπωμένες γειτονιές και στα χαλυβουργεία
με δάκρυ φεύγει η ζωή, στη βάρδια, στη φωτιά.
Και σε θυμάμαι δίπλα μου, εκεί στην εξορία
να μου μιλάς πως έρχεται καλύτερη γενιά.
|  |
Text: Stella Kalaviti
Musik: Ilias Andriopoulos
Uraufführung: Sotiria Bellou
Durch die Vororte fahren schwere Busse
und wenn es Abend wird verlieren sich die Leute im Regen.
In den kleinen Tavernen und mitten im Getöse
hast du mit einem Wein von mir verlangt das Leben zu leben.
In den Rohbauten im Staub und in den Werkstätten
gibt es kein Lachen, keine Freude, keinen Sonntag.
Und ich sehe dich in den Stollen dort in Deutschland
wie unsere Jugend vergeht weit weg in fremder Erde.
In den verdreckten Vierteln und in den Stahlwerken
vergeht das Leben mit Tränen, auf der Schicht, im Feuer.
Und ich sehe dich neben mir, dort im Exil
wie du mir sagst dass eine bessere Generation nachkommt.
| |
