 |
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Jean Jaques Goldman
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Εμπρός της γης οι κολασμένοι
της πείνας σκλάβοι εμπρός εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σαν βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.
Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Διεθνής.
Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν...
Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά.
Και αν τολμήσουν και αντικρίσουν
της ψυχής μας τους κεραυνούς
θα δούνε τότε αν μπορούνε
πως θα είναι οι σφαίρες μας για αυτούς
|  |
Text: Kostas Varnalis
Musik: Jean Jaques Goldman
Uraufführung: Maria Dimitriadi
Vorwärts Verdammte der Erde
des Hungers Sklaven, vorwärts, vorwärts
Das Recht steigt aus dem Krater
wie ein Donner wie ein Blitz.
Genug der Sklaverei Jahre
wir alle, Gedemütigte der Erde,
die in der Verachtung gelebt haben
wir werden das ein und alles sein.
Auf in den Kampf vereint
und niemand soll dabei fehlen
Oh, da ist sie, uns erwartet
auf der Erde die Internationale.
Götter, Herren, Könige
belügen uns mit falschen Worten
der Erde Diener und Sklaven
werden sich aus eigener Kraft retten ...
Um unsere Ketten zu sprengen
dass die Sklaverei endlich aufhört
ist es nötig, dass sie unsere Faust spüren
und unserer Seele Feuer.
Und wenn sie es wagen zu bekämpfen
die Blitze unserer Seele
dann werden sie sehen wenn sie können
dass unsere Kugeln für sie bestimmt sind.
| |
