 |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της
και συ να λείπεις.
Να `ρχονται οι άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα
και συ να λείπεις.
Να `ρχονται τα κορίτσια στο παγκάκι του κήπου
με χρωματιστά φορέματα
και συ να λείπεις.
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες να ανεμίζουν στα μπαλκόνια
να λένε δυνατά τη λέξη "σύντροφος"
και συ να λείπεις.
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται
και σένα να σου λείπουν τα χέρια.
Δυο κορμιά να παίρνουνται και συ να κοιμάσαι
κάτω από το χώμα.
Και τα κουμπιά του σακακιού σου
να αντέχουν πιότερο από σένα κάτω απ’ το χώμα
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου που τόσο αγάπησε τον κόσμο θα `χει λιώσει.
|  |
Text: Yiannis Ritsos
Musik: Mikis Theodorakis
Uraufführung: Maria Faradouri
Stell dir vor das Leben geht weiter
und du bist nicht mehr da.
Der Frühling kommt mit weit geöffneten Fenstern
und du bist nicht mehr da.
Die Mädchen kommen zur Gartenbank
in bunten Kleidern
und du bist nicht mehr da.
Ein blühender Baum neigt sich zum Wasser,
viele Fahnen wehen auf den Balkonen
sie rufen laut das Wort „Genosse“
und du bist nicht mehr da.
Stell dir vor zwei Hände, die sich drücken,
und dir fehlen deine Hände.
Zwei Körper, die sich vereinigen, und du ruhst
unter der Erde.
Und die Knöpfe deines Jacketts
halten länger als du unter der Erde
und die Kugel, die in dein Herz eingedrungen ist, zergeht nicht,
wenn dein Herz, das so sehr die Welt geliebt hat, längst zergangen ist.
| |
