 |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις:
Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Χαρούλα Αλεξίου
Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.
Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.
Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.
|  |
Text: Yiannis Ritsos & Paradosiako
Musik: Paradosiako
Weitere Aufführungen: ."\n"Maryarita Zorbala
Haroula Alexiou
Miltiadis Pashalidis
Manchmal denke ich dass die Soldaten
die auf der blutigen Erde gefallen sind
nicht, denke ich, unter der Erde liegen
sondern weiße Kraniche geworden sind.
Sie fliegen und rufen uns
mit ihren Schreien
von diesen fernen Zeiten her
und vielleicht schauen wir deshalb oftmals
schweigend zum betrübten Himmel.
Er fliegt hoch oben der müde Schwarm
in des Sonnenuntergangs undeutlichem Licht
und ich sehe eine Lücke in seiner Formation
und vielleicht ist diese Stelle der Platz für mich.
Es wird der Tag kommen wo mit diesem Schwarm
im gleißenden Licht auch ich fliegen werde
als Kranich von den Himmeln rufend
euch alle, die ich zurückgelassen habe auf der Erde.
| |
