 |
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Τζένη Καρέζη
Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν’ ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δε φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.
|  |
Text: Iakovos Kabanellis
Musik: Stavros Xarhakos
Uraufführung: Nikos Xylouris & Tzeni Karezi
Große Neuigkeiten bringe ich von dort oben
warte einen Augenblick damit ich Atem hole
und nachdenken kann soll ich schreien,
soll ich lachen, weinen oder schweigen.
Die Könige sind geflohen und weg
und jetzt am Hafen, unten am Strand,
geben die Verbündeten ihnen zum Abschied die Hand.
So wie sie es zusammengebraut und zubereitet haben
haben sie von Anfang an ihre Grube gegraben
und ganz nah dran wurden unsere großen Beschützer
nach und nach zu Totengräbern
und wer zahlt wieder die Zeche
und wie soll ich machen den Neubeginn
wenn ich wenigstens wüßte den Sinn.
Was wird mein Schicksal mit mir noch planen
das erforschen gerade drei Intriganten.
Das werden uns Schreiber und Pfaffen sagen
mit Trompeten, Festen und Paraden.
Die Verfassung halten die Gendarmen
und die Höflinge im Palaste drinnen
warten und haben etwas Neues im Sinne.
Die fremden Banker haben sich ausstaffiert
die griechischen Makler haben sich rasiert.
Sieben der Zins und die Schminke fünfe
vierzig mit dem Öl und dem Essig
und der der glaubte und wartete,
steht verbittert da und stumm
sieht wie die Freiheit unter den Hammer kommt.
Volk schnüre den Gürtel nicht mehr enger,
sei nicht stolz auf den Hunger noch länger.
Die Kämpfe die du gefochten kannst du streichen
auch das vergossene Blut wenn sie's nicht begleichen.
Volk schnüre den Gürtel nicht mehr enger,
stolz auf den Hunger ist nur der Feigling,
der Sklave bevor er begraben wird.
| |
