 |
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Όταν κλαίει ένας άντρας
τα βουνά ραγίζονται
τα ποτάμια σταματάνε
και το συλλογίζονται
γιατί η πίκρα που τον λιώνει
δεν τελειώνει
γιατί η πίκρα που τον λιώνει
δεν τελειώνει
Όταν κλαίει ένας άντρας
δώσ’ του το μαντήλι σου
δώσ’ του το στερνό τσιγάρο
μέσα από τα χείλη σου
μπας και λίγο την ξεχάσει
κι ησυχάσει
μπας και λίγο την ξεχάσει
κι ησυχάσει
Όταν κλαίει ένας άντρας
δίχως να `χει δάκρυα
μη μιλάς μη λες κουβέντα
κάτσε σε μιαν άκρια
Σαν τον πόνο του μεγάλος
δεν είν’ άλλος
Σαν τον πόνο του μεγάλος
δεν είν’ άλλος
|  |
Lyrics: Lefteris Papadopoulos
Musica: Manos Loizos
Prima esecuzione: Dimitris Papamihail
Quando un vero uomo piange,
i monti si spaccano,
i fiumi si fermano,
e si mettono a pensare.
Perché l'amarezza che lo consuma
non ha fine,
Perché l'amarezza che lo consuma
non ha fine.
Quando un vero uomo piange
dagli il tuo fazzoletto,
mettigli sulle labbra
l'ultima sigaretta.
Forse tra un poco la dimentica,
e si dà pace,
forse tra un poco la dimentica,
e si dà pace.
Quando un vero uomo piange
senza lacrime,
non parlare, non cercare di conversarci,
stai buono da una parte.
Non c'è niente di più grande
del suo dolore,
non c'è niente di più grande
del suo dolore.
| |
