 |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Σπύρος Σαμοΐλης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Περγιάλης
Φτάνει να με λες σύντροφο – σύντροφο,
και τότε το φως θα μυρίζει
όπως μυρίζει το πρωινό το γάλα
στο φτωχόσπιτο της γειτονιάς.
Φτάνει να με λες σύντροφο – σύντροφο,
και τότε θα κρατάμε την πληγή μας
τρυφερά στα δυο μας δάχτυλα
και θα χαμογελάμε.
Και θα χαμογελάμε σαν να κρατάμε
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
στο πρώτο ραντεβού μας
με τη λευτεριά – λευτεριά.
|  |
Text: Yiannis Ritsos
Musik: Spyros Samoilis
Uraufführung: Nikos Peryialis
Es reicht, wenn du mich Kamerad nennst – Kamerad,
und dann wird das Licht duften
wie am Morgen die Milch duftet
im armseligen Haus des Viertels.
Es reicht, wenn du mich Kamerad nennst – Kamerad
und dann werden wir unsere Wunde halten
zärtlich zwischen unseren zwei Fingern
und wir werden lächeln.
Und wir werden lächeln als ob wir
eine rote Rose hielten
bei unserem ersten Rendezvous
mit der Freiheit – Freiheit.
| |
