 |
Στίχοι: Σταύρος Σιόλας
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Σιόλας
Χαράζει κάθε μέρα λίγο πιο θλιμμένα
Νυχτώνει κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά
Και έχεις τα μάτια σου μακριά αγκυστρωμένα
Σε κάτι πέλαγα του ονείρου σου κρυφά
Κι’ όλο προσμένεις κάτι που να σε λυτρώνει
Κάτι που θα `ρθει από έναν κόσμο που γελά
Μα είναι βία αυτό που μέσα σου φυτρώνει
Μονάχα βία τώρα μέσα σου μιλά
Μοιάζουν οι λέξεις λάστιχα ξεχειλωμένα
Που τα τραβάει καθένας όπως του φυσά
Όμως κανείς δε σου χρωστά όλα είναι ξένα
Όλα δικά σου αυτού του κόσμου δανεικά
Κι’ όλο ελπίζεις πως μία μέρα θα περάσει
Κι’ όλο ελπίζει πως μία μέρα θα φανεί
Πως θα’ ρθει κάποιος κάποια μέρα να σε πάρει
Να σε κρατήσει μες τα χέρια του σφικτά
Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν
Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά
Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
Όσο μακρινός και αν μοιάζει ο δρόμος από την πόρτα σου περνά
Κι’ όλο ελπίζεις πως μία μέρα θα περάσει
Κι’ όλο ελπίζει πως μία μέρα θα φανεί
Πως θα’ ρθει κάποιος κάποια μέρα να σε πάρει
Να σε κρατήσει μες τα χέρια του σφικτά
Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν
Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά
Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν
Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά
Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
Όσο μακρινός και αν μοιάζει ο δρόμος από την πόρτα σου περνά
Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
Όσο απέραντος και αν μοιάζει ο κόσμος από τα πόδια σου αρχινά
|  |
Tекст: Stavros Siolas
Mузика: Stavros Siolas
Прва представа: Stavros Siolas
Свиће сваког дана нешто тужније,
Ноћ тоне сваког дана нешто дубље,
А очи су ти далеко уловљене
У нека мора твојих тајних снова.
И стално ишчекујеш нешто да те спасе,
Нешто што долази из једног света што се смеје.
Али силно је то што сад у теби цвета,
Само сила сад из тебе проговара.
Речи личе на развучени ластиш
Које вуче свако како му дуне.
Нико ти, међутим, није дужан, све је страно,
Све твоје из овог је света позајмљено.
И све се надаш да ће једног дана проћи,
И све се надаш да ће се једног дана појавити,
Да ће доћи неко једног дана да те поведе,
Да те својим рукама снажно загрли
и да ти каже да је сад све готово
И да ће све бити као пре.
Устани на ноге, обуци се лепо,
Колико год дугачаг да се чини пут, од твојих врата креће.
И све се надаш да ће једног дана проћи,
И све се надаш да ће се једног дана појавити,
Да ће доћи неко једног дана да те поведе,
Да те својим рукама снажно загрли
и да ти каже да је сад све готово
И да ће све бити као пре.
И да ти каже да је сад све готово
И да ће све бити као пре.
Устани на ноге, обуци се лепо,
Колико год дугачаг да се чини пут, од твојих врата креће.
Устани на ноге, обуци се лепо,
Колико год бескрајним да се чини свет, твојим корацима почиње
| |
