 |
Στίχοι: Ελένη Λιάκου
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Όταν δεις πουλάκια λυπημένα,
μαραμένα τ’ άνθη στα κλαδιά,
τ’ άστρα τ’ ουρανού να `ναι σβησμένα
σαν αγέλαστα, χλωμά παιδιά.
Είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός,
που `χει γίνει αναστεναγμός,
είναι ο δικός μου ο καημός,
είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός.
Όταν δεις νυχτιά χωρίς φεγγάρι,
μαύρα σύννεφα στον ουρανό,
στο δεντρί να τρέμει το κλωνάρι,
γκρίζο και θολό το δειλινό.
Είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός,
που `χει γίνει αναστεναγμός,
είναι ο δικός μου ο καημός,
είναι ο δικός μου ο καημός
που `χει γίνει αναστεναγμός,
που `χει γίνει αναστεναγμός.
|  |
Lyrics: Eleni Liakou
Musica: Yriyoris Bithikotsis
Prima esecuzione: Viky Mosholiou
Quando vedi uccellini tristi,
fiori appassiti sui ramoscelli,
quando vedi che sono spente le stelle del cielo,
come pallidi ragazzi che non ridono mai.
E' il mio dolore
che è diventato gemito,
che è diventato gemito,
è il mio dolore,
è il mio dolore
che è diventato gemito.
Quando vedi notti senza luna,
nubi nere nel cielo,
quando vedi tremare il ramoscello sul piccolo albero,
in un fosco, grigio pomeriggio.
E' il mio dolore
che è diventato gemito,
che è diventato gemito,
è il mio dolore,
è il mio dolore
che è diventato gemito.
| |
