 |
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Με τα χρυσά φτερά πετάς των µεθυσµένων
Και θριαµβεύεις σαν να παίζεις στη σκηνή,
Ντυµένη πούλιες σαν το δέντρο Χριστουγέννων,
Μοιάζεις κοντά µου µε ισόβια ποινή.
Κι όλες τις λέξεις που µιλούσανε γι αγάπη,
Τις έχεις κάψει και τις πέταξες στη λάσπη.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Δεν είν’ η αγάπη που ζητάς µια χαρτορίχτρα,
Να υποσχεθεί πως όσα έχασες θα βρεις.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Με ποια ψευδώνυµα ζητάς ελεηµοσύνη;
Αφού το χέρι σου, δεν ξέρει και να δίνει.
Ζητάς µια πίστωση ζωής σα µαγεµένη,
Το δηλητήριο που ήπιες σε κρατά
Κι οι µουσικοί σ’ ακολουθούν υπνωτισµένοι,
Όταν τα πόδια σου τινάζεις δυνατά.
Παντού αφήνεις µόνο κάτι απ’ τ’ άρωµά σου
Και ένα έγκαυµα που µ’ άγγιξε η σκιά σου.
|  |
Tекст: Manos Eleftheriou
Mузика: Stavros Siolas
Прва представа: Yiannis Kotsiras
Златним крилима пијаних летиш
и тријумфујеш као да играш на сцени,
Обучена у шљокице као божићна јелка,
уз мене изгледаш као да си на доживотној.
И све речи које су говориле о љубави
спалила си и бацила у блато.
С каквим псеудонимима луташ ноћу,
од чега и од кога све се желиш сакрити?
Није љубав коју тражиш гатара
да ти обећа да ћеш све изгубљено пронаћи.
С каквим псеудонимима луташ ноћу,
од чега и од кога све се желиш сакрити?
С каквим псеудонимима тражиш милост,
кад твоја рука не уме да даје.
Тражиш поверење од живота као очарана,
отров који си попила још те држи,
а музичари те хипнотисано прате,
кад својим ногама тресеш снажно.
Свуда остављаш део свог мириса само
и једну опекотину од додира твоје сенке.
| |
