 |
Στίχοι: Διάφανα Κρίνα
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν’ ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
|  |
Text: Diafana Krina
Musik: Diafana Krina
Uraufführung: Diafana Krina
Es sind lediglich tausend Jahre vergangen
und ich war meistens durch Liebe am Sterben,
bis dieser blaue Winter gekommen ist,
um all das anzuzünden, was das Jahrhundert erlosch.
Ich habe mich während der Stunden des Taifuns gemessen,
während der Stunden, als mein Herz Asche erbrach,
unbewegt im Wirbel des Zyklons
hörte ich, wie sie mir sagten „Hab Schmerzen, Schmerzen,
Schmerzen, Schmerzen“.
Mein Körper hat sich den Steinen nicht gegeben,
meine letzte Träne ist noch nicht ausgetrocknet,
Zeiten des Eros, Hexen, Lügnerinnen
der schönsten Nächte, stromernde Stunden.
Ich werde Licht mit Dunkelheit nicht vergleichen,
noch weißes Lamm mit schwarzem Wolf.
Mich wird keine mütterliche Zärtlichkeit mehr hegen,
lass den Brunnen meiner Seele verschließen.
Es sind lediglich tausend Jahre vergangen…
| |
