 |
Στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική: Μη διαθέσιμο 
Πρώτη εκτέλεση:
Δεν καταδέχονταν η Κρατησίκλεια
ο κόσμος να την δει να κλαίει και να θρηνεί·
και μεγαλοπρεπής εβάδιζε και σιωπηλή.
Τίποτε δεν απόδειχνε η ατάραχη μορφή της
απ’ τον καϋμό και τα τυράννια της.
Μα όσο και νάναι μια στιγμή δεν βάσταξε·
και πριν στο άθλιο πλοίο μπει να πάει στην Aλεξάνδρεια,
πήρε τον υιό της στον ναό του Ποσειδώνος,
και μόνοι σαν βρεθήκαν τον αγκάλιασε
και τον ασπάζονταν, «διαλγούντα», λέγει
ο Πλούταρχος, «και συντεταραγμένον».
Όμως ο δυνατός της χαρακτήρ επάσχισε·
και συνελθούσα η θαυμασία γυναίκα
είπε στον Κλεομένη «Άγε, ω βασιλεύ
Λακεδαιμονίων, όπως, επάν έξω
γενώμεθα, μηδείς ίδη δακρύοντας
ημάς μηδέ ανάξιόν τι της Σπάρτης
ποιούντας. Τούτο γαρ εφ’ ημίν μόνον·
αι τύχαι δε, όπως αν ο δαίμων διδώ, πάρεισι.»
Και μες στο πλοίο μπήκε, πηαίνοντας προς το «διδώ».
|  |
Lyrics: Konstadinos Kavafis
Music: Mi diathesimo
First version:
Kratesekleia would not have the people
see her cry and mourn;
she walked befittingly and silently.
Her unshakable form revealed nothing
Of her woes and suffering.
But even so for a moment she wavered;
and before she got onto that woeful ship for Alexandria,
she took her son to the temple of Poseidon,
and when alone embraced and kissed him,
who was "suffering" and "very shaken," says Plutarch…
But her powerful character prevailed;
and recovering, the worthy woman
said to Kleomenes, "Go, King of
Lacedaemons, so that when we exit,
none should see us in tears or
doing anything unworthy of Sparta.
This was for us only. As for our fates,
they will be as the god grants."
And she got on the ship, heading for as he “grants."
| |
