| |
 | Notre pays est fermé - 2433 Αναγνώσεις   | | | |    |  |
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Μέμη Σπυράτου
Άλλες ερμηνείες:
Φίλιππος Σοφιανός
Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.
Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν’ ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν’ αγαπήσουν.
| |
Paroles: Yioryos Seferis
Musique: Yiannis Markopoulos
Première Performance: Lakis Halkias & Memi Spyratou
Autres interprétations:
Filippos Sofianos
Notre pays est fermé,
tout est montagnes qui ont pour toit
le ciel bas, jour et nuit.
Nous n'avons pas de rivières, nous n’avons pas
de puits, nous n'avons pas de sources,
seulement quelques citernes,
vides elles aussi
Qui résonnent, et devant lesquelles nous nous prosternons
Son stagnant, creux
semblable à notre solitude
semblable à notre amour,
semblable à nos corps
Il nous semble étrange
qu’un jour nous ayons pu construire nos maisons,
nos cabanes et nos enclos
Et nos mariages, les fraîches
couronnes et les anneaux
deviennent des énigmes
inexplicables pour notre âme
Comment ont-ils pu naître?
comment ont-ils grandi nos enfants ?
Nous n'avons pas de rivières, nous n’avons pas
de puits, nous n'avons pas de sources,
seulement quelques citernes,
vides elles aussi
Qui résonnent, et devant lesquelles nous nous prosternons
Notre pays est fermé
le ferment deux noires
Symplégades.
Dans les ports le dimanche quand
nous descendons prendre l’air,
nous voyons s’illuminer au
coucher du soleil des bois brisés
de voyages, qui n’ont pas abouti
Des corps qui ne savent plus
comment aimer.
| | | | Nous avons tenu à rester le plus près possible du texte de Seferis, quitte à accepter des lourdeurs dans cette traduction.
Nous n'avons pas traduit Συμπληγάδες, puisque c'est un nom propre.
"Les Symplégades (en grec ancien, αἱ Συμπληγάδες sous-entendu πέτραι), « qui s'entrechoquent », sont dans la mythologie grecque et dans le récit de la quête de la Toison d'or par Jason et les Argonautes, deux falaises situées à l'emplacement du Bosphore."(Wikipedia) |  Roland WOERNER © 12-02-2019 @ 11:05 |
fridaynightfunkin
07-07-2023 12:22 | I like this song so much, glad there are translations for it https://lego2kdrive.io/ |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
