 |
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου
Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη
γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,
κρίνα, πουλιά κι ψαλμουδές
τίποτα! Εμένα παραστέκουν
οι θυμωμένες σας καρδιές.
Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σπάνε φορτούνες
κι άγριος ενάντιά μου καιρός.
Άκου, πως παίρνουν οι αγέρες
χιλιάδων χρόνων τη φωνή!
Μέσα στο λόγο το δικό μου
όλ’ η ανθρωπότητα πονεί.
Ω! πως τον παίρνουν οι αγέρες
και πως φωνάζυμε μετά
άβυσσοι μάβροι, τάφοι μάβροι
ποτάμια γαίματα πηχτά!
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μια αράδα σκοτεινή.
Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμη με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψευτιά.
Κ’ ένα στηλώνει κι ανασταίνει
το `να βασίλειο της Δουλειάς
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
της Πανανθρώπινης Φιλιάς.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αυτό είναι ολόκληρο το ποίημα. Από το έργω "Το Φως που καίει".
Στο τραγούδι τραγουδήθηκαν οι στροφές 1, 4, 8, 10, 12.
Ως τραγούδι παρουσιάστηκε στις συναυλίες που έδωσαν Λοϊζος, Λεοντής και Μικρούτσικος το καλοκαίρι του `81, τραγουδισμένο από τον ίδιο το Λεοντή και χορωδία. Υπάρχει στο δίσκο "ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ‘81" όπου υπάρχουν τα τραγούδια των Λεοντή και Μικρούτσικου από εκείνες τις συναυλίες.
|  |
Text: Kostas Varnalis
Musik: Hristos Leodis
Uraufführung: Afroditi Manou
Ich bin kein Kind des Zufalls
Schöpfer eines neuen Lebens
Ich bin ein Kind der Notwendigkeit
Die reife Frucht des Zorns.
Ich steige nicht vom Himmel herab
Weil mich irgendein Vater schickte
Angeblich zum Trost für dich,
leidender Sklave.
Himmlische Kräfte, Engel,
Lilien, Vögel und Hymnen,
Nichts! Eure zornigen Herzen
Stehen mir bei.
Ich bin des Schiffs Gorgone,
seine wohlgebaute Galionsfigur.
An mir zerschellen die Stürme
Und der Unwetter Wut.
Horch, wie die Winde die Stimmemabr
Tausender Jahre aufnehmen!
In meinen Worten leidet
Das ganze Menschengeschlecht.
Oh, wie die Winde sie aufnehmen
Und wie wir dann rufen
Schwarze Abgründe, schwarze Gräber
Ströme dicken Bluts!
In meinem Kopf, in meinem Herzen,
brennt die Scham von Jahrhunderten
und sie bewaffnet meine Hand
mit lodernden Blitzen.
Ich bin nicht einer, sondern tausend!
Nicht nur die Lebenden folgen mir
Nein, auch die Toten
In einer langen, dunklen Reihe.
Auch die Ungeborenen, tausende,
Noch nicht Geformte segnen mich
Und stützen ihre Schwerter
Auf mich und wappnen sich.
Keine Worte des Trostes
Ich gebe ihnen ein Messer
Das, wenn sie es in den Boden stoßen,
Zu Licht wird und Verstand.
Wo es vorbeikommt, stürzt es,
Sei es im Norden oder Süden
All die mörderischen Königreiche
Die auf der Lüge gründen.
Und eins errichtet es und weckt es zum Leben
Das eine Königreich der Arbeit
(Friede! Friede!) das Königreich
Der Freundschaft aller Menschen.
Anmerkung:
Das ist das komplette Gedicht aus dem Werk: "Das Licht, das brennt".
Im Lied werden die Strophen 1, 4, 8, 10, 12 gesungen.
Als Lied wurde es in den Konzerten von Manos Loizos, Leontis und Mikroutsikos im Sommer 81 präsentiert, gesungen von Leontis selbst und einem Chor. Es gibt eine Platte "Konzerte '81" mit Liedern von Leontis und Mikroutsikos aus diesen Konzerten.
| |
