 |
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Άλλες ερμηνείες:
Σαββίνα Γιαννάτου
Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι
μια ιαχή μακρυσμένη
Τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει
Τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου
Ένα τρένο που θα `ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου
Οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ’ ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...
|  |
Tekst: Kostas Karyotakis
Muziek: Lena Platonos
Eerste optreden: Dimitra Yalani
Andere optredens:
Savvina Yiannatou
Kleine kinderen, spelend in de ondergaande lentezon,
een verre kreet
Een bries die, langs granaatappel-lippen,
woorden blijft fluisteren
De openstaande ramen die het uur ademen,
mijn lege kamer
Een trein die gaat aankomen uit een onbekend land,
mijn verloren dromen
Het wegstervende klokkengeluid, en de nacht
die gestaag valt over de stad,
over mensengezichten, over de hemelspiegel,
over mijn hele leven nu ...
| |
