 |
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική: Στέργιος Γαργάλας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Μια σκιά
σου θάμπωσε το πρόσωπο, αλλού κοιτάς
στα μάτια σου το χρώμα του πικρού
στα χείλη τη σκουριά κρατάς
και δε μιλάς, και δε μιλάς
Πώς μπορώ
το γέλιο σου που το ‘σβησα με μια γραμμή
να κλέψω όλα τ άστρα του ουρανού
και να το φτιάξω απ την αρχή
πριν φύγει η νύχτα αυτή
Στάξε την πίκρα σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και να σκοτώσω αυτό το άγριο φίδι
που λένε εγωισμό
Στάξε την πικρά σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και μη γκρεμίζεις το στερνό γεφύρι
ανάμεσα στους δυο
Μια φωνή
και η χαρά σου ράγισε σαν το γυαλί
που χάραξε τη μοίρα της καρδιάς,
και δάκρυ τώρα αιμορραγεί ζεστή πληγή
βαθιά πληγή
Πως μπορώ στον κόσμο σου που κλείδωσες
να βρω κλειδί και κει να επιστρέψω
σαν φονιάς, το σφάλμα μου να δικαστεί
συγγνώμη και ντροπή
Στάξε την πίκρα σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και να σκοτώσω αυτό το άγριο φίδι
που λένε εγωισμό
Στάξε την πικρά σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και μη γκρεμίζεις το στερνό γεφύρι
ανάμεσα στους δυο
|  |
Versuri: Lina Dimopoulou
Muzică: Steryios Yaryalas
Prima de performanţă: Dimitris Mitropanos
O umbră
Ţi-a orbit chipul, priveşti în altă parte.
În ochii tăi culoarea amărăciunii,
Pe buze ţii rugina
Şi nu vorbeşti, şi nu vorbeşti.
Cum pot,
Râsul tău pe care l-am şters cu o linie,
Să fur toate stelele cerului
Şi să îl fac de la început
Înainte să plece noaptea asta?
Picură-ţi amărăciunea în pahar,
Căit, ca pe un venin să o beau
Şi să ucid acel şarpe sălbatic
Căruia i se spune egoism.
Picură-ţi amărăciunea în pahar,
Căit, ca pe un venin să o beau
Şi nu dărâma ultimul pod
Între noi doi.
O voce
Şi bucuria ta s-a crăpat ca sticla
Care a zgâriat soarta inimii
Şi acum sângerează cu lacrimi rana caldă,
Rana adâncă.
Cum pot în lumea ta pe care ai încuiat-o,
Să găsesc cheie şi să mă întorc acolo?
Ca un asasin, greşeala mea să fie judecată,
Iertare şi ruşine.
Picură-ţi amărăciunea în pahar,
Căit, ca pe un venin să o beau
Şi să ucid acel şarpe sălbatic
Căruia i se spune egoism.
Picură-ţi amărăciunea în pahar,
Căit, ca pe un venin să o beau
Şi nu dărâma ultimul pod
Între noi doi.
| |
