 |
Στίχοι: Διονύσης Καψάλης
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δε θα `ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...
|  |
Lyrics: Dionysis Kapsalis
Music: Diafana Krina
First version: Diafana Krina
I know he'll come and I won't be as I am
to welcome him with my heavy coat
neither bend over the pages of a volume
there where I rise then I learn that I lie
I won't be praying to a universe that bedazzles
I won't ask rudely where is your pricker
there'll be no parent to tell me"get up & dress
it's time to live, my chind, it's dawning"!
It'll come the time when my light is lacerated
and I fanaticly beg for some serenity
It'll come as an command of fire that uncorcks
terms of life and the abudant axhilaration of the world
It won't be picking any sky to wash me down
It won't be holding any basil or leaves of peppermind
It'll come the time when my time is lacerated
| |
