 |
Στίχοι: Ζωή Παναγιωτοπούλου
Μουσική: Ηλίας Λιούγκος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται ακριβός
κι όλο ζητάει τίμημα
για κάθε σου ξεκίνημα
Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται αιχμηρός
το γέλιο έχει τ’ αγκάθι του
και το σωστό τα λάθη του
Τελειώσανε τ’ αστεία μας
ιδού η τραγωδία μας
να θες να πεις τ’ ανείπωτα
και να μη βρίσκεις τίποτα
Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται αυστηρός
μετρά τις απουσίες σου
να βρει τις τιμωρίες σου
Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται σκληρός
κι όσα άκαιρα καρπίζουνε
σαν μοναξιά στοιχίζουνε
Τελειώσανε τ’ αστεία μας
ιδού η τραγωδία μας
να θες να πεις τ’ ανείπωτα
και να μη βρίσκεις τίποτα
|  |
Lyrics: Zoi Panayiotopoulou
Music: Ilias Liouykos
First version: Yioryos Dalaras
As time is passing
Time becomes expensive
And it's continually asking a price
For every start of yours
As time is passing
Time becomes sharp
Your laugh has its thorn
And the correct thing has its mistakes
Our jokes have finished
Here is our tragedy
Of wanting to say unspeakable things
And of founding nothing
As time is passing
Time becomes austere
It counts your absences
To find your punishments
As time is passing
Time becomes hard
And innoportune things fructify
They set back like a loneliness
Our jokes have finished
Here is our tragedy
Of wanting to say unspeakable things
And of founding nothing
| |
