 |
Στίχοι: Διονύσης Ασπιώτης
Μουσική: Διονύσης Ασπιώτης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πλούταρχος
Όταν μιλάς για χωρισμό
να με κοιτάς στα μάτια,
για να θυμάσαι την καρδιά,
που έκανες κομμάτια
Όταν θα φεύγεις γύρισε το βλέμα
και κοίτα εμένα για στερνή φορά
και ίσως πιστέψω πάλι σε ένα ψέμα
πως θα γυρίσεις πίσω στα παλιά.
Αγάπη που έφερες το φως μέσα στα όνειρά μου
έγινες μαχαίρι μέσ’ στα σωθικά μου
και η πικρή σιωπή του χωρισμού η καδιά μου,
δεν βαστά.
Σαν το κρασί μες στο ποτήρι τώρα πια τελειώνω,
πως να σταματήσω απόψε εδώ το χρόνο,
φεύγεις και στο δρόμο έχει μείνει μόνο
παγωνιά.
Και στον αποχαιρετισμό,
να με φιλάς στο στόμα,
για να θυμάσαι την καρδιά
που σ’ αγαπάει ακόμα!
Όταν θα φύγεις στου ματιού την άκρη
κοίτα το δάκρυ πως αργοκυλά,
και ίσως αν ψάξεις της καρδιάς τα βάθη
να βρεις εμένα πλάι σου ξανά.
Αγάπη που έφερες το φως μέσα στα όνειρά μου,
έγινες μαχαίρι μέσ’ στα σωθικά μου
και η πικρή σιωπή του χωρισμού η καδιά μου,
δεν βαστά.
Σαν το κρασί μες στο ποτήρι τώρα πια τελειώνω,
πως να σταματήσω απόψε εδώ το χρόνο
φεύγεις και στο δρόμο έχει μείνει μόνο
παγωνιά.
|  |
Tекст: Dionysis Aspiotis
Mузика: Dionysis Aspiotis
Прва представа: Yiannis Ploutarhos
Dok pricas o rastanku
da me gledas u oci,
da bi se secala srca,
koje u komade pretvorila ti si.
Kada budes odlazila okreni se
i poslednji put pogledaj me
i mozda poverujem opet u jos jednu laz
da ce sve isto biti kao i pre.
Ljubavi moja koja si donela svetlost u snove moje
postala si ostar bol u mojoj utrobi
i gorko cutanje rastanka, koje srce moje,
ne moze podneti.
Kao vino u casi sada vec polako nestajem,
kako da veceras zaustavim vreme ovde,
odlazis i na mom putu ostaje samo
studen.
Dok se budemo oprastali,
da me ljubis u usta,
da bi se secala srca
koje te jos uvek voli!
Kada budes iz mog vidokruga nestala
pogledaj suzu koja se polako sliva
i mozda ces ,ako zaviris u dubinu duse
naci mene ponovo kraj sebe.
Ljubavi moja koja si donela svetlost u snove moje
postala si ostar bol u mojoj utrobi
i gorko cutanje rastanka, koje srce moje,
ne moze podneti.
Kao vino u casi sada vec polako nestajem,
kako da veceras zaustavim vreme ovde,
odlazis i na mom putu ostaje samo
studen.
| |
